Ik heet welkom

Omschrijving

Laten we er dit van zeggen. Dat Koos van Zomeren tweeënveertig jaar geleden als schrijver debuteerde met de dichtbundel De wielerkoers van Hank. Dat er daarna in vele genres bijna veertig boeken van zijn hand bij De Arbeiderspers verschenen, maar nooit meer een dichtbundel. En dat deze tweede bundel, Ik heet welkom, derhalve wel beschouwd moet worden als een gebeurtenis van belang. Maar kunnen we eigenlijk nog wel spreken van cen comeback? Je zou het al bijna moeten hebben over een wederopstanding of over de defossilisering van een dichterschap. Veertig jaar lang was de poëzie in het werk van Koos van Zomeren verbannen naar antarctische buitengewesten. Of toch niet? Sluimerde die poëzie ook in de subtiele en precieze stijl van zijn proza? Hoe dan ook: de graad van concentratie mag dezelfde zijn, de vorm en de klank is een andere. We mogen al met al spreken van de ontdooiing van een dichterschap. Binnen dat dichterschap is de schrijver Koos van Zomeren herkenbaar. Al was het alleen maar door de onderwerpen waarover hij schrijft, zijn engagement met wat dichtbij is en hem na staat: ouders, natuur, plaatsen van herinnering, de oorlog, het voorbijgaan van de tijd. En het schrijven zelf.