De slag aan de IJssel

Omschrijving

Dit is een bijzondere Hard gras. Er komt geen actieve profvoetballer aan het woord. Hij wordt zelfs niet beschreven. U moet het dit keer doen met de figuranten Joël Veltman en Rafael van der Vaart. Want het gaat Janneke van der Horst en Annette Mol niet om de twee internationals maar om hun onbekende broers. Hoe is het om Guido Veltman en Fernando van der Vaart te zijn? Vooralsnog hebben ze het niet zo moeilijk als de broer van Barack Obama, maar toch. Een verklaring waarom we de actieve profvoetballer in Hard gras 93 links laten liggen is er niet. Het komt zeker niet omdat de Eredivisie een knotsgekke competitie is. Wat kan ons dat schelen? Het woord knotsgek kunnen we trouwens niet meer horen. De toeschouwers zijn dit seizoen spekkoper. Ruim baan voor de supporter. En terecht, want hij is de geestelijk vader van de club die hij adoreert. Dat sommige supporters overdrijven weet Özcan Akyol, die zijn hart verpand heeft aan Go Ahead Eagles. Eus schrijft dat trouwens zo: Kowet. Dikke kans dat u zijn verhaal leest als de IJsselderby, Kowet-PEC Zwolle, er net op zit. Wij hopen dat het niet uit de hand is gelopen. In Deventer haten sommigen Zwolle. Eus vraagt een Kowet-supporter zijn broek te laten zakken en leest op de linkerbil een tatoeage met IK SKIJT OP en op de rechterbil **OLLE. Bij Kowet zeggen ze geen Zwolle maar Olle. Aan het eind van Özcan Akyols verhaal wordt er geknokt. Eén recht heeft een supporter niet. Meespelen. Hij heet Steve Davies. Zijn grote liefde heet West Ham. Hij reist zijn club overal achterna. Davies scheldt op een zomeravond op West Ham-spits Lee Chapman. Even later komt manager Harry Redknapp naar hem toe en vraagt of de supporter van West Ham met zijn voeten even goed is als met zijn mond, zo ja, dan zal hij een paar voetbalschoenen regelen. En ja hoor, na rust vervangt de supporter Steve Davies spits Lee Chapman. Waar of niet waar? Lees het verhaal van Jeff Maysh. O ja, we hebben wel een actieve profvoetballer. Maar hij speelt niet. Blessureleed. Daar schrijft Marco van der Heide van Cambuur zelf over. Mooi.